Οι Cycle/End κυκλοφορούν το νέο τους single 'On The Wall': Ένα μήνυμα ελπίδας και πρόληψης αυτοκτονιών

 

Μια κραυγή από καρδιάς. Ωμή κάθαρση. Το «On The Wall» είναι το νέο single από το Cycle/End, ένα μουσικό project με επιρροές από πανκ-ροκ, εναλλακτική και μέταλ. Αυτό το συναισθηματικά φορτισμένο κομμάτι γεννήθηκε από την απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου, αλλά αντηχεί επίσης με έναν ευρύτερο συλλογικό πόνο: ένα κύμα αυτοκτονιών στη βιομηχανία του θεάματος κατά τη διάρκεια του lockdown. Το «On The Wall» βυθίζεται με τα μούτρα σε θέματα θλίψης, ψυχολογικού αγώνα και ανθεκτικότητας. Οι ποιητικοί στίχοι συνδυάζονται με έντονη ενορχήστρωση - αιχμηρά riffs, μελαγχολικές υφές και εκρηκτικές εκρήξεις. Είναι ταυτόχρονα ένας φόρος τιμής σε όσους χάσαμε και μια υπενθύμιση ότι δεν είμαστε μόνοι στο σκοτάδι. Ακούστε τη συνέντευξη:
“On The Wall”: https://www.youtube.com/watch?v=z-qVg-pMUo4
https://open.spotify.com/intl-pt/album/6m7WTBft5Jdc5ziUpJ5Cq7


Το «On The Wall» γεννήθηκε ξεκάθαρα από βαθιά απώλεια και συλλογικό πένθος. Μπορείτε να μας πείτε για την προσωπική εμπειρία ή τη στιγμή που πυροδότησε για πρώτη φορά τη δημιουργία αυτού του τραγουδιού; Κατά τη διάρκεια της πανδημίας, ήμουν μάρτυρας ενός κύματος αυτοκτονιών στη βιομηχανία του θεάματος. Οι περισσότεροι από αυτούς ήταν σκηνοθέτες, τεχνικοί ήχου και φωτισμού όπως εγώ. Κάθε απώλεια έμοιαζε με μια μαχαιριά σε μια πληγή που δεν είχε ποτέ πραγματικά επουλωθεί, επειδή πριν από δέκα χρόνια και ο μεγαλύτερος αδερφός μου αυτοκτόνησε. Ήταν επώδυνο, αλλά άναψε και μια φωτιά μέσα μου: Έπρεπε να διοχετεύσω αυτή τη θλίψη σε κάτι ουσιαστικό.


Αναφέρετε ότι το τραγούδι αντηχεί επίσης με το ευρύτερο κύμα αυτοκτονιών στη βιομηχανία του θεάματος κατά τη διάρκεια του lockdown. Πώς διαμόρφωσε αυτή η συλλογική τραγωδία τη γραφή σας ή τον συναισθηματικό τόνο του κομματιού; Το να είσαι σκηνοθέτης σημαίνει να εργάζεσαι στο σκοτάδι, αλλά και να είσαι αυτός που κουβαλάει το φως. Χρησιμοποίησα αυτή την ιδέα ως βασικό θέμα για το τραγούδι. Το κομμάτι έπρεπε να κοπεί λίγο — χρειαζόταν μια σκοτεινή χροιά — αλλά ήθελα επίσης να φέρει ελπίδα, γιατί πιστεύω ακράδαντα ότι υπάρχει πάντα κάποιο φως κρυμμένο στο σκοτάδι. Ενώ έγραφα, ερεύνησα επίσης το «μαύρο τετράγωνο» ως σύμβολο σε όλη την ιστορία, το οποίο με οδήγησε στην ανακάλυψη της Νίκης Πάνω στον Ήλιο, μιας ρωσικής φουτουριστικής όπερας. Αυτή η σύνδεση μεταξύ σκότους, αφαίρεσης και αναγέννησης αντηχούσε βαθιά με αυτό που προσπαθούσα να εκφράσω.


Το κομμάτι συνδυάζει πανκ, εναλλακτικές και μέταλ επιρροές — αιχμηρά riffs και μελαγχολικές υφές που συγκρούονται. Πώς χρησιμοποιήσατε τις επιλογές ήχου και παραγωγής για να μεταφράσετε τη θλίψη και την ανθεκτικότητα σε κάτι που οι ακροατές μπορούν να νιώσουν σωματικά; Η παραγωγή είναι απλοποιημένη στα απολύτως απαραίτητα για να διατηρηθεί ωμή και ειλικρινής. Ήθελα κάθε ήχος, κάθε ιδέα να έχει τον δικό του χώρο — τίποτα επιπλέον, απλώς αυτό που εξυπηρετεί πραγματικά το συναίσθημα. Για μένα, η δομή του τραγουδιού αντικατοπτρίζει τη διαδικασία της θλίψης: ξεκινά βαριά και αβέβαιη, κινείται μέσα από το πένθος και τελικά φτάνει σε μια αίσθηση ανθεκτικότητας. Δεν είναι μια ευθεία γραμμή, αλλά ένα ταξίδι — και ήθελα οι ακροατές να το νιώσουν αυτό σωματικά, όχι απλώς να το ακούσουν. Έτσι ένιωσα κατά τη διαδικασία της εργασίας σε αυτό το τραγούδι.


Το να γράφεις για τη θλίψη μπορεί να είναι επώδυνο και θεραπευτικό. Η δημιουργία του "On The Wall" λειτούργησε ως μια μορφή θεραπείας για εσάς ή μήπως άνοιξε ένα νέο συναισθηματικό έδαφος που ήταν δύσκολο να αντιμετωπίσετε; Σίγουρα μοιάζει με θεραπεία. Η συγγραφή του τραγουδιού με ανάγκασε να ξαναζήσω πολύ ακατέργαστα συναισθήματα, να βυθιστώ στο ψυχικό χάος της θλίψης και να το μεταφράσω σε ήχο. Αλλά με την πάροδο του χρόνου, κάτι άλλαξε. Το να μοιράζομαι το τραγούδι με άλλους ήταν σαν να σήκωνα ένα βάρος από τους ώμους μου, σαν να έριχνα ένα σωρό πέτρες που κουβαλούσα για χρόνια. Αυτή η μεταμόρφωση - η μετατροπή του πόνου σε κάτι θετικό και συνδετικό - είναι αυτό που κάνει τη διαδικασία να μοιάζει θεραπευτική στο τέλος.


Το τραγούδι υπενθυμίζει στους ανθρώπους ότι «δεν είμαστε μόνοι στο σκοτάδι». Τι θα θέλατε να πάρει μαζί του κάποιος που παλεύει με την απώλεια ή με προβλήματα ψυχικής υγείας αφού ακούσει αυτό το κομμάτι; Αυτό που ελπίζω να γίνει αντιληπτό είναι ότι μια μόνιμη λύση σε ένα προσωρινό πρόβλημα δεν είναι ποτέ η απάντηση. Η ταλαιπωρία είναι μέρος της ανθρώπινης ύπαρξης - μπορεί να είναι συντριπτική, αλλά έχει και νόημα. Ο πόνος μας λέει κάτι για τον εαυτό μας και τον κόσμο γύρω μας. Αντί να τον φιμώσουμε, μπορούμε να τον ακούσουμε και να τον αφήσουμε να γίνει μοχλός αλλαγής. Αν το τραγούδι μπορεί να κάνει κάποιον να νιώσει λιγότερο μόνος στο σκοτάδι του, τότε έχει ήδη κάνει τη δουλειά του. Και πέρα από το μήνυμα, θέλω το τραγούδι να βοηθήσει με έναν συγκεκριμένο τρόπο: μέρος των κερδών του θα πάει σε έναν μη κερδοσκοπικό οργανισμό που εργάζεται στην πρόληψη των αυτοκτονιών.