Από το Proto-Punk στην Psychedelia: Ο Mad Painter βυθίζεται στους ήχους της δεκαετίας του '70 με το "Empty Bottles"

 

Οι Mad Painter, το εκλεκτικό ροκ συγκρότημα που είναι γνωστό για το ζωντανό μείγμα επιρροών της δεκαετίας του 1970, ανακοινώνει την κυκλοφορία του τελευταίου τους σινγκλ, "Empty Bottles". Το κομμάτι παρουσιάζει τον χαρακτηριστικό ήχο της μπάντας με μια νοσταλγική αλλά και σύγχρονη ανατροπή, ελκυστική τόσο για τους μακροχρόνιους θαυμαστές όσο και για τους νέους ακροατές.

Σχηματισμένο στο Arlington, MA, το Mad Painter αποτελείται από τον Alex Gitlin στα πλήκτρα και τα φωνητικά, τον Al Nahabedian στην κιθάρα, τον Kenne Highland στο μπάσο, τον Al Hendry στα ντραμς και τα δεύτερα φωνητικά των Julie Gee και Sharon Crumrine. Η μοναδική χημεία του συγκροτήματος αναπτύχθηκε από την κοινή τους αγάπη για το rock'n'roll της δεκαετίας του 1970, περιλαμβάνοντας τα πάντα, από πρωτο-πανκ έως πρώιμο heavy metal και ψυχεδελικό ροκ.

Το "Empty Bottles" που παράγεται στο Peabody, MA από τον Thomas Hamilton, γνωστό για τη δουλειά του με διάφορες ροκ ερμηνείες, υπόσχεται να προσφέρει την ενέργεια και το λυρικό βάθος του Mad Painter. Το σινγκλ αντικατοπτρίζει το ήθος του συγκροτήματος να γιορτάζει το ανέμελο πνεύμα του ροκ της δεκαετίας του 1970, ενώ αντιμετωπίζει σύγχρονα θέματα με ειλικρίνεια και διορατικότητα.

"Empty Bottles": https://open.spotify.com/intl-pt/album/2w26ySm0KIQuJ0ruqeJCIw

Σε αυτή τη νέα συνέντευξη, μιλάμε με το συγκρότημα για τις μουσικές τους εμπνεύσεις, τις περιέργειες και τα μελλοντικά τους σχέδια. Δείτε το παρακάτω:


Τι μπορείτε να πείτε για αυτή τη νέα κυκλοφορία; Η νέα κυκλοφορία είναι το πρώτο μας single από το νέο επερχόμενο άλμπουμ, Island Poetry. Το σινγκλ ονομάζεται Empty Bottles. Είναι ένα καθηλωτικό rock’n’roll με τάση για νοσταλγία για τις χρυσές μέρες του rock’n’roll, δηλαδή τη δεκαετία του 1970. Απόηχοι του βρετανικού glam – Mott the Hoople, Sweet, παντρεμένος με έναν αναζωογονητικό στροβιλισμό οργάνων και μια νέα σειρά synth σε στυλ wave στην εισαγωγή και την εξώτερη. Είναι λοιπόν λίγο ένας συνδυασμός ειδών, αλλά αν κάτι δεν είναι το Empty Bottles είναι «μοντέρνο». Απλώς δεν είναι γραφτό να είναι. Στιχουργικά σε ταξιδεύει πίσω στις θλιβερές και άθλιες εποχές του lockdown της πανδημίας, όταν φαινομενικά δεν υπήρχε τίποτα άλλο να κάνεις παρά να κάθεσαι στο σπίτι και να πίνεις. Το τραγούδι, ωστόσο, έχει ένα μήνυμα αισιοδοξίας, αν επιμείνεις, θα ξεπεράσεις τα σημερινά σου εμπόδια, όσο ανυπέρβλητα κι αν φαίνονται ή νιώθουν, και στο τέλος θα θριαμβεύσουν. Η ζωή εξακολουθεί να αξίζει να τη ζεις και προορίζεται να την απολαμβάνεις στο έπακρο. Τελικά, γι' αυτό είμαστε εδώ, έτσι δεν είναι;

Μπορείτε να μας περιγράψετε σύντομα το κομμάτι; Δεν είμαι κιθαρίστας, αλλά ήθελα μια εισαγωγή που μοιάζει με το "Caroline" του Status Quo, οπότε το έκανα σε ένα synth. Το ρεφρέν είναι ένα σινγκαλόνγκ που είναι αρκετά πιασάρικο. Αλλά έτσι όπως αποδείχτηκε είναι κάθε άλλο παρά ήπιο ή χαλαρό. Ειδικά η κιθάρα υψηλών οκτανίων σε όλο τον ρυθμό! Το drum break στο ρεφρέν είναι από το “Saturday Night”, Bay City Rollers, αν και οι Ramones μπορεί να είχαν κάτι πολύ παρόμοιο.

Ποιος ή τι σας εμπνέει να γράψετε τραγούδια; Κάθε τραγουδοποιός, είτε θα το παραδεχτεί είτε όχι, είναι ένα συνολικό άθροισμα της μουσικής που ακούει, απολαμβάνει και καταναλώνει. Μερικές φορές ένα τραγούδι έρχεται στο μυαλό σου όταν δεν το περιμένεις. Ακριβώς έτσι, από τον αέρα. Και είναι χαμογελαστό, οπότε μπορείτε να πιάσετε ένα στυλό και ένα κομμάτι χαρτί και να το κατεβάσετε πριν ξεφύγει. Άλλες φορές, είναι οι συνθέτες, οι παίκτες ή οι ερμηνευτές που απολαμβάνετε. Το να εμπνέεσαι δεν είναι το ίδιο με το να έχεις κίνητρο. Συχνά νιώθω έμπνευση από τους ανθρώπους στους οποίους ανατρέχω, είτε είναι ακόμα ανάμεσα στους ζωντανούς είτε όχι. Οπότε τη μια μέρα θα μπορούσε να είναι ο Ρίτσι Μπλάκμορ ή ο Κεν Χένσλι ή ο Ρόρι Γκάλαχερ, την επόμενη – ο Μπράιαν Κόνολι του Sweet. Επίσης, υπάρχει διαφορά μεταξύ έμπνευσης και επιρροής. Μπορεί να επηρεαστείτε από ορισμένες μπάντες, να αντλήσετε έμπνευση από ένα άλλο σύνολο συγκροτημάτων και να αισθανθείτε κίνητρο από το εύρος της καριέρας και την πορεία ενός ακόμη συγκροτήματος.

Ποια συγκροτήματα εμπνέουν τον ήχο του Mad Painter; Αυτή είναι μια φορτισμένη ερώτηση. Είμαστε ένα κράμα επιρροών, κάθε παίκτης έχει μια μοναδική παλέτα γεύσης, αλλά κάπου στη μέση όλοι διασταυρώνουμε. Αλληλεπικαλύπτουμε το βαρύ, bluesy επικό ροκ των δεκαετιών του 1960 και του 1970. Vanilla Fudge, the MC5s, Blue Cheer, Mountain, Iron Butterfly, Grand Funk Railroad, Steppenwolf, Deep Purple, Uriah Heep, Nazareth, Quo, Sweet, Slade, Procol Harum, Spooky Tooth. Αλλά έχουμε έναν μοναδικό και κατοχυρωμένο με δίπλωμα ευρεσιτεχνίας ήχο Painter, που τώρα είναι δύσκολο να συγχέεται με κανέναν άλλο.

Με ποιον θα θέλατε να εμφανιστείτε; Σας αρέσει η ονειρική σας συνεργασία; Ποτέ δεν σκέφτηκα να προσκαλέσω ένα "όνομα" muso για να κάνει ένα cameo σε ένα από τα τραγούδια μας, αυτό θα ήταν φυσικά φανταστικό. Αλλά πρέπει να το σκεφτείτε περισσότερο. Αλλά όσον αφορά το να μοιραστούμε ένα λογαριασμό, ανοιχτό για ένα θρυλικό συγκρότημα, σκεπτόμενοι τις μπάντες που έπαιξαν στο λαιμό μας την τελευταία δεκαετία, τότε είτε τον Michael Schenker Group είτε τους Wishbone Ash. Αυτοί οι τύποι παίζουν σε χώρους όπως το Narrows Centre for the Arts και το Bull Run και θα ήταν υπέροχο να λάβετε μια συναυλία, ανοίγοντας για αυτούς.

Ποια είναι τα σχέδια σου για το μέλλον; Ας ελπίσουμε να διακλαδιστείτε σε άλλες περιοχές πέρα από την ευρύτερη περιοχή της Βοστώνης, να παίξετε φεστιβάλ, να ηχογραφήσετε περισσότερα άλμπουμ, σινγκλ, βίντεο, γιατί ξέρουμε ότι κάπου εκεί έξω οι άνθρωποι αναρωτιούνται, τι θα ακολουθήσει ο Mad Painter;